Brownsberg

Op zaterdag 25 maart heb ik een dagtrip gemaakt naar brownsberg. Brownsberg is een grote berg in het binnenland waar meerdere watervallen aanwezig zijn. Brownsberg ligt in het grootste amazone gebied van Zuid-Amerika. Er zijn ontzettend veel verschillende soorten dieren, planten en bomen te vinden.

We vertrokken om 7:00 vanaf de rand van Paramaribo als een groep van ongeveer 20 personen. Opvallend was dat ongeveer de helft van de mensen die mee gingen familie waren van de gidsen. Wij hadden voor deze dag drie gidsen een oudere vrouw, een jonge vrouw en een man, hun waren ook familie van elkaar. Het leek bijna alsof we op familiereis zouden gaan :P

Na ongeveer anderhalf uur rijden kwamen we onderaan de berg aan. De weg op de berg was totaal van modder. Doordat het de laatste tijd soms wat had geregend was het nogal hobbelig en moesten we oppassen dat we niet vast kwamen te zitten. Hoe hoger we de berg op kwamen, hoe dieper de afgrond werd aan de zijkant van de weg. In Nederland zou hier een vangrail staan, maar hier stonden alleen bomen. De rit was best wel spannend omdat de bus veel heen en weer hobbelde door de gaten in de weg. Op een gegeven moment kwamen wij een beetje vast te zitten waardoor de bus extra veel gas gaf. Hierdoor gingen naar mijn idee de achterband opzij schuiven richting het ravijn!!! Op dit moment schrok ik mij kapot, maar gelukkig reden we snel weer goed verder.

Veilig aangekomen op de berg kregen wij eerst wat te eten en te drinken. Daarna gingen wij naar een uit kijk punt op de berg waar een super mooi uitzicht was over het brokopondo meer.

Hierna liepen wij naar een waterval, de irenevallen, vernoemd naar prinses Irene. De gidsen hadden blijkbaar haast want liepen al weg zonder dat wij vijven erbij waren, dus liepen wij er snel achteraan. Vanaf dat moment vond ik de organisatie steeds vreemder worden. Het waren aardige mensen, maar niet geschikt als gids. Wanneer we iets vroegen wisten ze nooit een antwoord. Daarnaast werd er af en toe gewezen op een mooie bloem, maar wanneer je vroeg wat voor bloem het was kreeg je als antwoord ‘weet ik niet, maar je kan er een foto van maken’!  Niet direct het antwoord wat je van een gids verwacht. Daarnaast hielden ze de groep ook niet in de gaten, maar moest je zelf opletten dat je mee kwam.

Wel was het heel mooi om door het regenwoud te lopen. Alles is dicht begroeid en overal zijn geluiden te horen van dieren. Na iets meer dan een uur naar beneden lopen kwamen we aan bij de waterval. Dit was ontzettend mooi om te zien en het was heel fijn dat we even konden afkoelen onder het koude water.

Na de eerste waterval moesten we weer omhoog om terug te gaan of je had als optie om nog een andere waterval te bekijken. De weg omhoog was zwaarder dan ik had gedacht en ik heb er al mijn Suriname kilo`s er weer afgezweet. De wandelroute bestaat niet uit gemaakt trappen namelijk, waardoor het soms heel stijl omhoog was. De gidsen hadden het ook zwaar, vooral de oudere vrouw en de rest van hun familie. Omdat hun heel vaak stopten en echt op een langzaam tempo moesten mochten wij wel verder lopen. Dus liepen wij met een groep van vier (omdat een deel voor ons liep en een groot deel achter ons) verder naar de volgende waterval. Deze waterval was ook weer heel erg mooi om te zien. Het is vooral bijzonder dat er zo`n mooie waterval is en je verder helemaal omringt bent door bos. Je verwacht niet dat er zulke mooie plekken zijn te vinden in het regenwoud.

Na een half uur ongeveer waren we er wel klaar mee en gingen we weer terug om richting de bus te gaan. Net op dat moment kwam een gids en iemand van de familie nog aan zetten. Zij zaten dus een hele tijd ver achter ons. Toen wij weer naar boven liepen kwamen we nog een andere gids tegen. Zij had het nog steeds zwaar en plofte soms even op de grond neer om bij te komen. Onderweg naar boven zagen wij in de bomen nog een aap. Hij zat ver verstopt achter de bladeren maar je zag hem wel bewegen.  Onderweg kwamen we verder nog een bijzondere kikker een grote blauwe vlinder en een kleine hagendis, vogels en een kleine zwijn tegen.

Weer terug boven op de berg gingen wij wat eten en daarna nog even genieten van het mooie uitzicht. Op dat moment zag toevallig iemand een aap in de boom. Hij verstopte zich helemaal in de top van de boom. Op den duur ging hij zich verplaatsen naar andere bomen en toen hebben we nog een aantal mooie foto`s kunnen maken.

Rond 17 uur gingen we weer terug naar huis. De terug weg was gelukkig minder spannend. Ik vond het een heel mooi avontuur, maar was wel blij dat we allemaal weer veilig terug waren.