Galibi

In het weekend van 13 en 14 mei ben ik weer op trip geweest. Dit keer ging de reis naar Galibi en Frans Guyana.

Zaterdag ochtend vertrok de bus vanuit Paramaribo richting het oosten naar Albina. We moesten een aantal uur reizen om vanuit daar verder te kunnen reizen naar Frans Gyuana. Onderweg zijn we gestopt bij een monument waar slachtoffers lagen begraven van een aanval. Ik ken het verhaal niet heel goed, maar dit is wat ik weet. Er kwam een groep soldaten bij een inheems dorp aan. Ze waren opzoek naar verdachte mens(en) en vroegen of de mensen uit het dorp wisten waar ze waren. Hier konden de dorp bewoners echter geen antwoord opgeven. De soldaten hadden daarop iedereen in het gehele dorp neergeschoten. Als herdenking aan de slachtoffers is het monument gemaakt. Elk blok staat voor een familie.

Aangekomen bij albina gingen we met de boot verder naar Frans Guyana. In Frans Guyana hadden we twee uur de tijd om te kijken. Frans Guyana is weer heel anders dan Suriname en de Franse invloed zie je daar veel terug. Iedereen praat Frans, franse kenteken platen en iedereen rijd aan de rechter kant van de weg. Allereerst gingen we een markt bezoeken en op een terrasje wat drinken. Daarna zijn we nog gaan een oude zwaar bewaakte gevangenis bekijken. Hier werden vroeger alle zware criminelen uit onder andere Frankrijk opgesloten.

Vanaf Frans Guyana gingen we met de boot verder naar Galibi. Door het ruige water spetterde er constant water in de boot en op mij. Ook al had ik een regenjas aan, na de boottocht van anderhalf uur was ik helemaal doorweekt.

In Galibi verbleven wij bij een inheems dorp. In de middag hadden we de tijd op even te zwemmen, onze spullen uit te pakken, de dorps papegaai te bewonderen en te volleyballen met de inwoners van het dorp.

In de avond gingen we met de boot naar een ander strand om daar op schildpadden tocht te gaan. In de avond komen daar vaak schildpadden om eieren te leggen. Hier zagen we een soepschildpad (green turtle) en een leaderschildpad (de allergrootste schildpad soort die er bestaat). De schildpad die wij zagen was ongeveer 1,80 meter lang. Daarnaast hadden wij ook nog heel erg geluk. Net toen wij op het strand waren kwamen er een paar eieren uit. We hebben deze pasgeboren schildpadjes toen naar de zee zien lopen.

In de avond hadden we met zijn allen nog een kampvuur.

De volgende ochtend gingen we een wandeling maken door het dorp. Het was erg leuk om een inheems dorp te zien, en te kijken hoe ze daar leven. Het is alsof je heel wat jaren terug gaat in de tijd en bijna alles gaat met de hand en wordt zelfgemaakt. Daarnaast waren er vooral kleine houten hutjes wat hun huizen waren. Om een inkomen te krijgen maakte een aantal vrouwen daar ook sieraden. Ook ik kon het niet laten om een paar mooie armbanden mee te nemen.

Hierna gingen we weer terug richting Paramaribo. Helaas moesten we toen weer met de boot terug en was ik voor de tweede keer doorweekt door het water. Wel zijn we weer goed terug gekomen!

Overige activiteiten

In de afgelopen paar maanden heb ik ook kleinere activiteiten gedaan waar ik geen blog over heb geschreven. Hieronder kunnen jullie al deze kleinere ervaringen lezen. ! 

Zo ben ik hier naar de houten kathedraal geweest. De kathedraal is erg bekend en bijzonder omdat het helemaal van hout is.

Daarnaast ben ik op een ochtend een keer naar de vogeltjesmarkt geweest. Deze wordt elke zondag ochtend gehouden van 5 tot 8 uur ongeveer. Op deze markt komen er mensen met hun zangvogeltjes. Het vogeltje wat dan het meest zingt wint en krijgt een prijs. Normaal gesproken doen er erg veel vogels mee, alleen wij hadden net de verkeerde dag uitgekozen. Wij hebben nog wel een aantal vogels gezien en dat was wel heel leuk. De vogeltjesmarkt wordt gehouden op het Onafhankelijkheidsplein. Dit is vlakbij de waterkant en daar was toevallig in de ochtend een zwemwedstrijd.

Het was een grote zwemwedstrijd waar meer dan 100 mensen aan mee deden. De wedstrijd was in de Surinamerivier en iedereen moest 10 kilometer zwemmen. De wedstrijd werd ook gefilmd en uitgezonden op televisie. De volgende dag op stage kreeg ik te horen dat ik ook nog in beeld was geweest.

Verder ben ik hier ook naar een danswedstrijd geweest onder scholen. Er waren ongeveer 10 scholen uit Suriname die meededen en streden op de eerste plaats. Ook deze wedstrijd was erg groot georganiseerd. Er waren duizenden mensen die naar de optredens kwamen kijken. En alle groepen en dansen waren ook heel erg goed en mooi om te zien.

 Ook ben ik bij Paramaribo op dolfijnen en schildpadden tour geweest. Helaas was het water niet rustig waardoor we geen dolfijnen hebben kunnen zien. Wel zagen we in de avond nog een aantal schildpadden. We konden we zien hoe ze een gat maakten voor de eieren en dat ze de eieren legde!

Bij ons thuis hebben we regelmatig kakkerlakken lopen. Hier tegen is een keer vergif aangebracht rondom het huis, met als gevolg dat alle kakkerlakken tevoorschijn kwamen. Van te voren wisten we hier niks van af en Dorieke had haar raam nog open staan. Hierdoor zijn er ontzettend veel haar kamer ingevlucht. Waardoor toen we thuis kwamen er 12 kakkerlakken dood in haar kamer lagen!!!

Verder zijn Dorieke en ik een keer aangesproken door een man toen we zaten te wachten op eten. Hij vertelde ons dat hij kunstenaar is en vroeg of hij voor ons een portret mocht maken. We vonden dit wel goed dus hij ging ermee bezig. Tijdens het tekenen werd hij alleen wel steeds spraakzamer. Alles vond hij ineens mooi, onze ogen, ons gezicht en ook onze oren. Op het einde wou hij zelfs graag een kusje, maar daar zat ik uiteraard niet op te wachten. Dit is het resultaat :

Tot slot heb ik nog een wat minder leuk verhaal. Tijdens mijn trip naar Votzberg kreeg ik steeds meer last van vermoedelijk een muggenbult. Het werd rood, dik en deed pijn. Op den duur had ik een hele ei op mijn been. Ik hoopte dat het vanzelf over zou gaan, maar dat deed het niet. Ik ben hiermee naar de huisarts gegaan en hiervoor gaf hij mij antibiotica. Aan het einde van de week moest ik weer terug komen, tenzij het erger werd, dan moest ik eerder komen. Na twee dagen hielp de antibiotica nog niet en ik had veel pijn van de bult. Dus ben ik weer terug gegaan naar de dokter. Hij had mij verteld dat de bult een abces was geworden en daarom moest het open gesneden worden. Ik mocht gaan liggen op de tafel en hij pakte zijn spullen. Zonder waarschuwing en zonder verdoving sneed hij de wond open. Dit deed erg veel pijn en ik lag bijna te gillen op de tafel. Toen vertelde hij mij ‘we zijn nog lang niet klaar hoor’, wat niet echt geruststellend werkte. Ook al was het even heel erg vervelend, ik heb het door staan. Ook had ik een nieuwe antibiotica plus een zalfje mee gekregen. Inmiddels ben ik weer helemaal genezen!

Votzberg

Tijdens het paasweekend ben ik weer op trip geweest. Dit keer voor vier dagen naar de raleighvallen en votzberg!!! De Ralleighvallen zijn gelegen aan de Boven Coppenamerivier. Deze rivier is een van de laatste onbewoonde rivieren op aarde.

We vertrokken vrijdag 14 april om half 8 vanuit Paramaribo. De tocht naar de votzberg is een flink aantal uur reizen. We hebben eerst ongeveer anderhalf uur op een asfalt weggereden en daarna vier uur lang op een bauxietweg. Deze wegen zijn erg hobbelig en vol met gaten. Na al zes uur onderweg te zijn waren we er nog niet! We kwamen aan bij een steiger vanaf waar wij met de boot verder zouden gaan. De boten waarop we vertrokken waren houten ‘kano’ boten, bestuurt door de bootmannen. De bootmannen waren een aantal mannen die op die plek in de jungle wonen en waren opgegroeid bij het water. Na drie uur op de boot te hebben gezeten kwamen we op onze eindbestemming, de fungu eiland.

Het eiland was gelegen in de Coppenamerivier en was de plek waar wij het weekend zouden overnachten.

Dag twee stond ik om 7 uur klaar om te vertrekken. Wij liepen een klein stukje op het eiland, om op een open plek vogels te spotten. Ons doel om toekans en ara`s te spotten is gelukt! Allereerst zagen we in de boom een paar toekans en later vlogen er nog meerdere keren ara`s over ons heen. Verder zagen wij zelfs nog doodskopaapjes in de bomen klimmen.

De dag stond verder in het teken aan het bezoeken van de moedervallen. Om deze te kunnen bereiken moesten wij eerst een klein stukje varen om vanaf daar verder te lopen. De tocht naar de moedervallen duurde ongeveer twee uur en ging midden door de jungle.

Aan het begin van de tocht kregen wij uitleg van de gids dat wij op moesten passen voor slangen, want wanneer je op een slang staat dan bijt hij terug! In zo`n geval moet je goed opletten hoe de slang eruit zag, want dit is van belang voor de gidsen. Dat hen dit vertelden was voor mij heel motiverend om de jungle in te gaan….. niet dus! Maar zodra je het tempo te pakken hebt is het lopen door de jungle eigenlijk heel leuk. Ook al lette ik op waar ik stond, ik was er uiteindelijk niet meer zo bang voor slangen. Wel moest je op blijven letten waar je liep, want overal lagen takken, boomwortels en modder. Ook is er niet een heel duidelijk pad waar mensen op mogen lopen, maar loop je meer op de plekken waar geen boom staat.

Uiteindelijk kwamen wij aan bij de moedervallen. Dit was een heel mooi om te zien zoals ook op de foto`s te zien is. Ik ben hier met mijn voeten even in het water gegaan, tot dat er een grote rode krab richting mijn voeten liep. Na een half uur bij de moedervallen te zijn geweest gingen we weer op onze weg terug. Hiervoor moesten we weer 2 uur terug lopen. En daarna nog weer een stuk met de boot.

In de middag zijn we op het eiland nog aapjes gaan voeren.

En in de avond na het eten kwam er iemand aanlopen met een tarantula. Dit was een wilde tarantula die leefde op het eiland. Wij mochten allemaal even met hem op de foto en na lang twijfelen liet ik deze kans niet aan mij voorbij gaan. Ook al is op de foto wel te zien dat ik lach als een boer met kiespijn.

Later op de avond zijn we nog naar een strandje gelopen om kaaimannen te spotten, maar deze waren er die nacht niet.

(Op de foto is ons uitzicht te zien vanaf het eiland)

De derde dag begon onze tocht naar de votzberg. Ook hiervoor moesten wij weer vroeg vertrekken. Het doel was om uiteindelijk op de top van de votzberg te staan. Maar om hier te komen moesten wij eerst een tocht van 8 kilometer door de jungle maken. En hoewel normaal gesproken 8 kilometer prima te lopen is, is het toch een ander verhaal wanneer je dat door de jungle doet, met boomwortels als obstakels, een temperatuur van 30 graden en een tas van 5 kilo op je rug. Maar ook hier kon ik wel genieten van het lopen door de jungle. Onderweg heb ik nog slingerapen gehoord en een gifgroene kikker gezien. De tocht was leuk, tot dat we aan kwamen bij de votzberg en onze klim naar boven begon.  De votzberg is namelijk een erg grote rots van 240 meter hoog, die ook erg stijl omhoog loopt. Hierdoor moesten we ons omhoog klimmen aan boomwortels en touwen langs de zijkant. Hierna kwamen we op open rots uit waar je al een prachtig uitzicht had over de jungle. Nu moesten wij alleen nog naar de top komen. Echter had je nu niks meer om je aan vast te houden en scheen de brandende zon op je. Stukje bij beetje klommen wij iets naar boven. Maar omdat het zo stijl was, was het best moeilijk en eng. Sommigen zijn aan het einde nog een stukje gaan kruipen omdat ze anders bang waren om te vallen. Ook ik was hier op den duur bang voor, toen ik naar beneden keek en zag

hoe stijl het was. Ook was er aan de zijkant van de rots niets om je tegen te houden. Als je zou uitglijden en je valt verkeerd waardoor je gaat rollen, dan rol je zo de berg af. Op dit moment twijfelde ik of ik nog wel verder wou gaan, want ook al heb ik normaal geen hoogtevrees dit was toch wel even eng. Naast mij liep een gids die een indiaan is en is opgegroeid in de binnenlanden. Hierdoor weet hij heel veel, maar kan hij niet goed Nederlands. Ik stond even op adem te komen en draaide mij naar hem toe. Hij liet mij op dat moment een enorme bij zien die op zijn arm zat. Het enige wat hij tegen mij zei was ‘braziliaanse bij’. En nu hou ik sowieso al niet van bijen, maar mensen die in Paramaribo wonen hebben mij al eerder gewaarschuwd voor deze bij. Hier zijn namelijk veel Surinamer`s bang voor. Wanneer deze bij je prikt komt er een geur vrij waar de rest van de groep ook op af komt. Met een hele kolonie bijen vallen ze je dan aan. Er zijn ook meerdere gevallen bekend van mensen die zijn overleden aan deze bij. Dus ik zei tegen hem ‘die zijn toch heel gevaarlijk?’. Waarop hij doodleuk antwoorden met ‘ja!’. Hierop ben ik maar snel doorgelopen naar boven, want als deze berg nog niet erg genoeg was, waren er ook nog eens Braziliaanse bijen. Ik was toen ook heel blij toen ik boven aan kwam!

Het was een super mooi uitzicht en stiekem was ik ook wel een beetje trots dat ik het toch had gehaald. Na genoeg foto`s te hebben gemaakt als bewijs dat ik er echt was geweest begon de tocht naar beneden weer. Dit was gelukkig veel minder spannend, ook al moest je wel ervoor zorgen dat je niet zou uitglijden. Op mijn tocht naar beneden hoorden we ook nog brulapen. Dit was wel een heel mooi moment.

Weer beneden onder aan de berg, moesten we weer 8 kilometer terug lopen. Op het einde was een mooie waterval waar we even konden afkoelen. Na het omkleden in de bosjes kon ik ook het water in gaan. Wat ik alleen niet had verwacht was dat het zo koud zou zijn en er zoveel rotsen op de grond

lagen. Ook kon je niet zien waar rotsen waren omdat het water hier in Suriname bruin is door al het modder wat uit de jungle komt, hierdoor was het dus moeilijk om je te verplaatsen. Helaas heb ik niet heel lang kunnen genieten van mijn plekje in het water. Iemand voelde iets aan haar voeten en op dat zelfde moment voelde ik een vis die een hap uit mijn pink wou nemen! Ik voelde een mond en tandjes om mijn vinger. Zo snel als ik kon trok ik mijn hand terug. In de rivier leven namelijk veel piranha`s. En ook al zouden ze niet bij de waterval kunnen komen, toch was ik bang dat er een verdwaalde piranha een hap uit mijn vinger wou nemen. Ik ben toen ook snel het water uit gegaan, maar door de rotsen ging dit moeilijk. Toen ik aan land kwam zag ik dan ook dat ik mijn voet had open gehaald aan de rotsen. En ook al lijkt dit verhaal heel spannend, dit bleek het achteraf niet te zijn. Want deze hele gevaarlijke vis die een hap uit mijn vinger wou nemen was blijkbaar gewoon een knabbelvisje. In Nederland gebruiken wij ook knabbelvisjes om dode cellen van onze voeten te laten eten, dus deze vis kon geen kwaad. Toch ben ik maar niet meer het water in gegaan met de schram op mijn voet.

Nadat we weer terug op het eiland waren was iedereen best moe en hebben we niks meer gedaan. Wij hebben alleen gegeten en nog gezellig gekletst. Die nacht heb ik dan ook heel goed geslapen.

De volgende dag zijn we weer terug gegaan naar Paramaribo. Het begin ging echter een beetje moeizaam. Op de boot viel namelijk regelmatig de motor uit, waardoor wij op het water dreven. Maar gelukkig zijn we in de avond veilig weer thuis gekomen. Helaas heb ik wel dit weekend een ontsteking opgelopen, maar hier zal ik de volgende keer meer over schrijven. Wel vond ik de trip heel gaaf om te doen! 

Brownsberg

Op zaterdag 25 maart heb ik een dagtrip gemaakt naar brownsberg. Brownsberg is een grote berg in het binnenland waar meerdere watervallen aanwezig zijn. Brownsberg ligt in het grootste amazone gebied van Zuid-Amerika. Er zijn ontzettend veel verschillende soorten dieren, planten en bomen te vinden.

We vertrokken om 7:00 vanaf de rand van Paramaribo als een groep van ongeveer 20 personen. Opvallend was dat ongeveer de helft van de mensen die mee gingen familie waren van de gidsen. Wij hadden voor deze dag drie gidsen een oudere vrouw, een jonge vrouw en een man, hun waren ook familie van elkaar. Het leek bijna alsof we op familiereis zouden gaan :P

Na ongeveer anderhalf uur rijden kwamen we onderaan de berg aan. De weg op de berg was totaal van modder. Doordat het de laatste tijd soms wat had geregend was het nogal hobbelig en moesten we oppassen dat we niet vast kwamen te zitten. Hoe hoger we de berg op kwamen, hoe dieper de afgrond werd aan de zijkant van de weg. In Nederland zou hier een vangrail staan, maar hier stonden alleen bomen. De rit was best wel spannend omdat de bus veel heen en weer hobbelde door de gaten in de weg. Op een gegeven moment kwamen wij een beetje vast te zitten waardoor de bus extra veel gas gaf. Hierdoor gingen naar mijn idee de achterband opzij schuiven richting het ravijn!!! Op dit moment schrok ik mij kapot, maar gelukkig reden we snel weer goed verder.

Veilig aangekomen op de berg kregen wij eerst wat te eten en te drinken. Daarna gingen wij naar een uit kijk punt op de berg waar een super mooi uitzicht was over het brokopondo meer.

Hierna liepen wij naar een waterval, de irenevallen, vernoemd naar prinses Irene. De gidsen hadden blijkbaar haast want liepen al weg zonder dat wij vijven erbij waren, dus liepen wij er snel achteraan. Vanaf dat moment vond ik de organisatie steeds vreemder worden. Het waren aardige mensen, maar niet geschikt als gids. Wanneer we iets vroegen wisten ze nooit een antwoord. Daarnaast werd er af en toe gewezen op een mooie bloem, maar wanneer je vroeg wat voor bloem het was kreeg je als antwoord ‘weet ik niet, maar je kan er een foto van maken’!  Niet direct het antwoord wat je van een gids verwacht. Daarnaast hielden ze de groep ook niet in de gaten, maar moest je zelf opletten dat je mee kwam.

Wel was het heel mooi om door het regenwoud te lopen. Alles is dicht begroeid en overal zijn geluiden te horen van dieren. Na iets meer dan een uur naar beneden lopen kwamen we aan bij de waterval. Dit was ontzettend mooi om te zien en het was heel fijn dat we even konden afkoelen onder het koude water.

Na de eerste waterval moesten we weer omhoog om terug te gaan of je had als optie om nog een andere waterval te bekijken. De weg omhoog was zwaarder dan ik had gedacht en ik heb er al mijn Suriname kilo`s er weer afgezweet. De wandelroute bestaat niet uit gemaakt trappen namelijk, waardoor het soms heel stijl omhoog was. De gidsen hadden het ook zwaar, vooral de oudere vrouw en de rest van hun familie. Omdat hun heel vaak stopten en echt op een langzaam tempo moesten mochten wij wel verder lopen. Dus liepen wij met een groep van vier (omdat een deel voor ons liep en een groot deel achter ons) verder naar de volgende waterval. Deze waterval was ook weer heel erg mooi om te zien. Het is vooral bijzonder dat er zo`n mooie waterval is en je verder helemaal omringt bent door bos. Je verwacht niet dat er zulke mooie plekken zijn te vinden in het regenwoud.

Na een half uur ongeveer waren we er wel klaar mee en gingen we weer terug om richting de bus te gaan. Net op dat moment kwam een gids en iemand van de familie nog aan zetten. Zij zaten dus een hele tijd ver achter ons. Toen wij weer naar boven liepen kwamen we nog een andere gids tegen. Zij had het nog steeds zwaar en plofte soms even op de grond neer om bij te komen. Onderweg naar boven zagen wij in de bomen nog een aap. Hij zat ver verstopt achter de bladeren maar je zag hem wel bewegen.  Onderweg kwamen we verder nog een bijzondere kikker een grote blauwe vlinder en een kleine hagendis, vogels en een kleine zwijn tegen.

Weer terug boven op de berg gingen wij wat eten en daarna nog even genieten van het mooie uitzicht. Op dat moment zag toevallig iemand een aap in de boom. Hij verstopte zich helemaal in de top van de boom. Op den duur ging hij zich verplaatsen naar andere bomen en toen hebben we nog een aantal mooie foto`s kunnen maken.

Rond 17 uur gingen we weer terug naar huis. De terug weg was gelukkig minder spannend. Ik vond het een heel mooi avontuur, maar was wel blij dat we allemaal weer veilig terug waren.